De deur zwaaide open en opeens bevond ik me in een immense hal met kroonluchters…
Dat moment zal ik nooit meer vergeten. Het was november 2015 en ik had op dat moment een goedbetaalde baan als senior inkoper, met vele extra’s, bij het mooiste warenhuis van Nederland, de Bijenkorf. In de lege ruimte die ik betrad zou een boekhandel moeten komen en een lunchroom…
Nog steeds kan ik dat gevoel oproepen, een soort betovering, een soort magie. Opgenomen worden in de sereniteit van een gebouw, ja zelfs verliefdheid voelen, hoe is zoiets mogelijk?!
Ik wist meteen, zonder enige aarzeling, dat ik hier wilde zijn, zoveel mogelijk uren per dag. Het gebouw droeg het me als het ware op: Dit is jouw bestemming, geen weg terug!
Inderdaad, ik verliet de Bijenkorf, zonder enige spijt achteraf. Al heel snel stroomde ik over van ideeën, het kwam als vanzelf. Muziek, ja, heel veel muziek, film ook, want dat legde de geschiedenis van het gebouw me op. De relatie (ja, zo voelde het echt) die ik kreeg met het Grand Theatre, bracht een overvloed aan energie op gang. De liefde was wederzijds, het gebouw dicteerde en ik voerde uit. Heel vaak in die tijd heb ik mezelf de vraag gesteld: ‘Kun je verliefd worden op een gebouw?’
De boekhandel werd Het huis van verhalen, immers deelden mensen zo graag hun verhalen met ons. Dat kon een herinnering zijn, de eerste kus, stiekem binnensluipen, de mooiste film die men er zag, maar ook een mening over een boek of film, of tips voor het assortiment. De ruimte vulde zich organisch, daar kwam geen binnenhuisarchitect aan te pas. Er wandelde een beroemde gitarist binnen, die er zo graag wilde spelen. De saxofonist kwam, die nieuwe, nooit eerder gehoorde tonen uit zijn instrument toverde. Niet alleen ik bleek verliefd, er waren er veel meer! De piano erfden we van regelmatige bezoekers, ze kwamen hem gratis afleveren.
De tango zwierde over de houten vloer, zomaar, omdat iemand dat een goed idee vond. Steeds meer mensen kwamen en spraken ons aan op de magie van het gebouw. ‘Mijn kinderen worden hier zo rustig, ze komen hier zo graag.’ ‘De muziek klinkt hier zo mooi, ik kom zo graag ’s ochtends even langs om ervan te genieten’.
Had architect Bilsen een eeuw geleden kunnen bevroeden dat zijn gebouw zo veel mensen gelukkig zou maken? Wist hij dat zijn prachtige ontwerp pas ging leven als er mensen rondliepen, als er gespeeld werd door kinderen op het binnenterrein, of als er mooie muziek klonk in de grote ruimte? Als er gedanst en geflirt werd in de prachtig betegelde ruimte ging het gebouw zinderen van geluk, had hij dat stiekem achter zijn tekentafel allemaal al zo bedacht? Grand Theatre is een geschenk aan de stad Breda, een geschenk waar je zuinig op moet zijn, dat je iedere dag moet koesteren en goed moet verzorgen.
Sinds 1 maart zijn de ruimten leeg, er klinkt geen muziek, geen gillende kinderstemmetjes op het binnenterrein, geen verhalen die verteld moeten worden en gedeeld. Mijn liefde blijft, en zoals je wilt als deze ruw wordt beëindigd, hoop je dat er hierna weer iemand komt die het gebouw voelt en begrijpt en misschien wel weer verliefd wordt…
Grietje Braaksma was tot de sluiting op 1 maart 2019 vestigingsmanager van Grand Theatre Boekhandel in Breda.
Foto: Stadsarchief Breda