Op 27 oktober jl. mocht ik uit handen van wethouder Arjen van Drunen van de gemeente Breda de BLAStprijs 2021 in ontvangst nemen voor het beste studentenhuisvestingsproject gerealiseerd tussen 2015 en 2020 in Breda. Bij de uitreiking van zo’n prijs krijg je van veel mensen de vraag wat het voor je betekent. De BLAStprijs winnen is natuurlijk hartstikke leuk en een mooie waardering van vakgenoten voor ons werk en dat van onze opdrachtgever. Maar verder? Je gaat op zo’n moment terugfilmen hoe het proces bij zo’n project is verlopen en welke hobbels er zijn overwonnen. En vooral de gigantische berg energie die is geleverd om dergelijke projecten op ingewikkelde locaties uiteindelijk tot realisatie te laten komen. Goed beschouwd worden er in zo’n traject heel veel prijzen gewonnen.
De eerste prijs die we mochten ontvangen was het winnen van de architectenselectie. Bij dit project had de opdrachtgever ervoor gekozen een architectenprijsvraag onder vijf vooraf geselecteerde bureaus uit te schrijven. Wij zijn als bureau vaak wat terughoudend voor wat deelname aan dit soort selecties betreft. Voor architectenbureaus is deelname aan een prijsvraag namelijk tijdrovend en daarmee kostbaar. Voor een project van deze omvang gaat er zomaar drie tot vier weken werk in zitten om een goed idee te bedenken, te visualiseren, te presenteren en te begroten. Dit trekt een zware wissel op de organisatie en de flexibiliteit van de collega’s omdat ander werk natuurlijk ook gewoon doorgaat. Maar als een selectie gewonnen wordt dan voelt dat natuurlijk wel als het winnen van een prijs. Dan begint het project pas echt!
Bij bouwprojecten zijn veel partijen betrokken. Natuurlijk is er de gemeente als vergunningverlener. Zij geeft aan of het plan stedenbouwkundig past en of het ontwerp voldoet aan de welstandseisen. Enthousiast? Akkoord? Yep, weer een prijs! Voordat de vergunning verleend kan worden volgen nog de inspraak- en informatieavonden met belanghebbenden, het opstarten van de benodigde ruimtelijke procedures, het beantwoorden van de zienswijzen en het aanpassen van het plan naar aanleiding hiervan. Gelukt? Yeah! Ook dit voelt als een overwinning.
Ik zal de lezer van dit blog niet vemoeien met alle details die passeren bij het bouwen van het gebouw, maar een aannemer die failliet gaat, omwonenden die tot de Raad van State bezwaar maken, de verspilde energie om dit alles weer vlot te trekken, het chagrijn dat ontstaat weer ombuigen naar enthousiame, voelt als trekken aan een dood paard. Pas als het ontwerp letterlijk vorm krijgt in materialen en kleuren, met het einde van het bouwproces in zicht, komt de trots. Wow, dat is dan toch maar gelukt. Wat een prijs is dat!